June in Virginia

ติ๊งต่อง ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ..อ้าว ลืมไป ไม่ใช่ดอนเมืองนี่นา..ก็แบบว่า นั่งเครื่องจาก Rochester ไป Philadelphia แล้วค่อยต่อไป Virginia อีกที เนื่องจากเพื่อนของเพื่อน ทำงานอยู่กับ American host family ที่นั่น ด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าเราจะได้ฝากท้องกับ Thanksgiving meal.. ซึ่งก็สมหวังดังใจ อาหารก็เป็นแบบเดียวกับ Christmas ล่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าต่างกันยังไง หลักๆ นะฮ๊า ก็ต้องมี Turkey-ไก่งวง (ตกลง มันเป็นไก่ หรือเป็น นกอ้วนที่บินไม่ไหว กันแน่นะ??) แต่ที่ชอบก็คือ green bean ที่มีหอมทอด อันนี้โปรดมาก และมีอย่างอื่นอีกแต่จำชื่อไม่ได้แล้ว แต่อะไรๆ ก็มักจะราดน้ำ gravy หมด (ซึ่งอันนี้ก็แอบชอบมาตั้งแต่สมัยทาน Christmas บ้านลุงที่เมืองไทยแล้ว อิอิ) ของหวานก็เป็น pumpkin pie, apple pie กับ ice cream ฮ่ะ.. แต่ที่ประทับใจ ก็คือว่า Host ทั้งสองน่ารักมาก (ขอเรียกว่า Host Dad and Host Mom) Host Mom อายุมากกว่า Host Dad 10 ปีล่ะ.. ทั้งสองอยากมีลูกแต่ว่าอายุมากแล้ว เลย adoption-รับบุตรบุญธรรม (ที่อเมริกา เป็นเรื่องปกติมาก และรักกันเหมือนลูกแท้ๆ จริงๆ)เป็นน้องผู้หญิง 2 คน อายุ 4 ขวบ เท่ากัน น่ารักมากๆ ถึงมากที่สุด ซึ่ง host นั่งเครื่องไปรับจากประเทศจีนกันทีเดียว ชื่อน้อง Arie ส่วนอีกคนก็ฉลาด น่ารักจริงๆ ชื่อน้อง Lee ซึ่ง adopt จาก Louis Siana ลองนึกภาพตามนะจ๊ะ คือตั้งชื่อสลับกัน เหมือนให้เป็นความผูกพันอะไรสักอย่าง คนนึงเป็น Asian ผมสีดำ ตาสีน้ำตาล ชื่อฝรั่ง Arie ส่วนอีกคน ลอนผมสีทอง ตาสีฟ้า แต่ชื่อ Lee แบบจีน และ..จากการแอบไปเล่นและสังเกต ของจูน พบว่า น้องรักกันมากจริงๆ เพื่อนเล่าว่ามีครั้งนึงมีเด็กผู้ชายจะแกล้งน้อง Arie แล้วน้อง Lee ห้าวมาก ไม่ยอมให้ใครแกล้งน้อง ไปสู้กับเด็กผู้ชาย จนโดนเด็กผู้ชายชี้ว่า พี่น้องกันยังไงหน้าตาก็ไม่เหมือนกัน ผมก็คนละสี.. น้อง Lee ตอบว่า I don't know what is the difference between color of our hair. But she is my lovely sister. Stop beating her. แล้วน้อง Lee ก็ผลักเด็กผู้ชายล้มไปเลย ... น่ารักเนาะ แก่นเซี้ยวจริงๆ แอบซึ้งอีกตะหาก ภูมิใจแทน Host Dad & Mom จัง.. อิอิ แอบอายล่ะ ขอบอกว่า จูนแอบฝึกออกเสียง คำศัพท์ภาษาอังกฤษ ตั้งหลายคำจากน้อง Lee(ผมสีทอง) เพราะน้องออกเสียงเพราะและชัดมากๆ เช่น three ก่อนออกเสียง อย่าลืมเอาปลายลิ้นแตะฟันหน้าบนก่อน อย่าออกว่าทรี ต้นไม้นะฮ๊า.... อิอิ และแอบประทับใจน้อง Arie ตอนที่จูนเดินมาตักอาหาร (เพิ่ม 55) น้องเดินตามมาข้างหลัง สะกิดก้นและบอกว่า I give you.. พร้อมกับภาพประดิษฐ์ ศิลปะ 1 ภาพ ซึ่งจูนจะเก็บไว้เป็นอย่างดีตลอดไป.. แล้วเราก็มุ่งหน้าสู่ D.C.คืนนั้นต่อไป

..สุขใจ พอใจ กัยการค้นหา เรียนรู้ เรื่องราว ในโลกใบใหม่..คงอยู่แค่ใจที่อยากจะเลือกมอง
------------- To Learn is HaPpiNess..By JuNe ------------

ป.จ. I really love this story. Although, I am studying Ph.D.,now. But I have learnt some of life lessons from little 4-year-girl, as the song " Love is Color Blind " (my favorite song). So, I'd like to dedicate this blog to host dad and host mom, who are very warm.

New Project

June: Good morning (Professor)... Do you have time? I'd like to talk about the next project.
Prof: Yes, sure.
June: I'm interested in..... bla bla bla bla. So, I'd like to study about that. However, I know, it's very difficult.
Prof: Yes. So, no one knows about that.
June: Yes, and it means.... nothing if it doesn't work when I try.

Prof: But, I'm interested in this project. And if you can find it out, you will be famous. (พร้อมรอยยิ้มจริงใจ)

June: ??????????????? !!!!!!!!!!!!!!! ??????????????? (คือว่า..เห็นว่าหลายวันแล้วไม่ได้ไปคุยงานซักที แถมไปเที่ยวอีก 4 วัน ก็เลยกลัวโดนว่า ก็เลยไปคุยรายงานตัวอ่ะ)
June: (ยัง งง อยู่) Ummm, I never expect about that.
Prof: ????
June: It is not the goal of my life.
Prof: 555555555555555

ง่ะ..ทีเวลาคิดแทบตาย ไม่ได้เรื่องซักที พออันนี้ลองดูเฉยๆ กลับพอไหวอ่ะ (คิดมา 3 เรื่องแล้ว)
ประเด็น คือ รู้สึกผิดที่หลายวันผ่านไป ยังไม่มีงานมาคุยคืบหน้าซะที อ่ะ!!!! จริงๆ นะ
แต่ก็แค่มา update ให้ฟังตลกๆ เฉยๆ อ่ะจ้ะ อย่าพึ่งเชื่อว่ามันจะสำเร็จง่ายๆ นะจ๊ะ
(@^_^@)

Baltimore at night

Hello..every lovely-shiny-friends,

I am uploading the present blog in Washington D.C. But I just come back from visiting Baltimore, Maryland, USA this evening. Baltimore is the most impressive place for me although I went there during the night time. Definitely, I wish to go there again if I have free time in the future. Because I think that Baltimore is very attractive and charming both at noon and at night.
And I will go back to Rochester tomorrow in the evening.
I uploaded Baltimore pictures into link web already. But it still doesn't work now. I am so sorry about that, will try later. See you.

Best wishes,
Shiny JuNe (@^_^@)

I'm in VIRGINIA now :)

Hi..SURPRISE all of you guys :>

Now, I am on vacation at Richmond, Virginia, USA. Since today, the third thursday of November, is thanksgiving day. I have holiday for 4 days. I just had lunch with American family for traditional thanksgiving meal. And I will go to Washington D.C. tomorrow in the morning.

Miss all of you.
June (@^_^@)
(Richmond, Virginia, USA)

ส่งท้าย Autumn in Rochester

สีสันของฤดูใบไม้ร่วง..ต่างอวดกัน แบ่งปันความสดใส..

ใบไม้ร่วง..แต่ก็มี สเน่ห์ของ กิ่งไม้กับท้องฟ้า

อยากให้ได้มาเห็น.ฟ้า.ของ Rochester ด้วยกัน ฟ้าใส ฟ้ากว้างใหญ่ ฟ้าจ๋าฟ้า

แต่เลือกภาพที่มีปุยเมฆด้วย จะได้ไม่เหมือนสีฟ้าเปล่าๆ

ตั้งใจถ่าย..ย้อนแสงอาทิตย์

ส่งท้ายฤดูใบไม้ร่วงจ้ะ..ก่อนจะเก็บภาพฤดูหนาวกับหิมะที่หนาวเหน็บมาฝาก

"ตอนนี้คุณหมออนุญาตให้พ่อพูดได้แล้ว ผลการตรวจพบว่าปกติ ดีใจและขอบคุณทุกคนอีกครั้งค่ะ"

(@^_^@) รักและคิดถึง..ทุกคน

ก่อนจะนอนคิดถึงกันสักครั้งนึง ยิ่งถ้าใจฝันถึงกันก็ยิ่งขอบใจ

ตื่นขึ้นมาคิดถึงกันอีกครั้งนึง ถึงคนที่ห่างไกลสายตา สองเวลาก็..ดีใจแย้ว :)

ป.จ. เพิ่มรอบคิดถึงก็ได้น๊า รักษาสุขภาพกันด้วยจ้า

Snow Crystal - หิมะนุ่ม นุ่ม

พบความน่ารักของ หิมะ เมื่อ: ประมาณอาทิตย์ก่อน
พยากรณ์อากาศ: ขณะนี้ Rochester อุณหภูมิประมาณ -5 C แต่เช้านี้คงประมาณ -10 C แล้ว

หิมะ..ฝนที่ตกตอนอุณหภูมิต่ำกว่าจุดเยือกแข็งของน้ำ (0 C)
วันหนึ่งเดินไป.. หิมะตกแล้ว!! ตกใส่ถุงมือ -เกร็ดหิมะสีขาวตัดกับถุงมือสีน้ำเงินเข้มของฉัน-
ทำให้เห็นหน้าตาของหิมะเป็นครั้งแรก..
พึ่งรู้ว่า.. ๑ หน่วยของผลึกหิมะ-> 1 unit of snow crystal สวยงามเป็นรูปดอกไม้แบบนี้
นอกจากนี้.. หิมะสีขาวน่ารัก -นุ่มมาก มาก- น่ารักจัง (@^_^@)
มิน่าล่ะ เมื่อก่อนดูหนังสงสัยว่าทำไมช่วง Christmas ต้องใช้สัญลักษณ์แบบนี้ตกแต่งประดับประดาแทนหิมะ เต็มไปหมด ความจริงแล้ว crystal shape มีหลายรูปร่างกว่านี้ แต่เลือกรูปข้างบนนี้เพราะคล้ายกับที่เห็นจริงๆ ที่สุด

คิดว่าอากาศต้องเย็นพอดีๆ ถึงจะได้รูปร่างแบบนี้ให้เห็น ถ้าเย็นเกินไป จะตกรวมกันเป็นก้อนกลมใหญ่ ไม่ได้เห็นรูปร่างสวยงามแบบนี้ เพราะฉะนั้นต้องรีบชื่นชมตอนนี้ ก่อนที่อาทิตย์หน้า อากาศจะติดลบเพิ่มขึ้น จนหิมะพอกพูนเกินไป ลื่นไถล เจ็บก้น หนาวจนไม่รักหิมะอีกเลย....จริง จริงนะ

(UPDATE สถานการณ์: เรื่องนี้อัพเมื่อคืน แต่เช้านี้ตื่นมาพร้อมกับเสียงเพลง ที่ทุกสถานีเปิดแต่ snow songs เลยเปิดหน้าต่างออกไปดู กรี๊ดดดด snow จริงๆ ด้วย พอกมา 2 cm กว่าแล้ว ไม่ได้ตื่นเต้นกับหิมะเท่ากับกลัวว่าจะทนหนาวไม่ไหว เดี๋ยวไปหัดทำตัวเป็น เพนกวิน ก่อน อิอิ (@^_^@)

สุขา..อเมริกา Who cut the cheese?

เกร็ดเล็กเกร็ดน้อยวันนี้ ขอเสนอเรื่องว่า " สุขา..เป็นสุขทุกครา..เวลาปลดทุกข์ "

มาจนถึงวันนี้ สองเดือนกว่าเกือบสามเดือน แอบเล็งเห็นว่า สุขา..อเมริกา มีอะไรบางอย่างคล้ายกันทุกที่ อันนี้ขอสรุปเฉพาะห้องน้ำหญิงดีกว่า (ห้องน้ำชายจะไปเคยเข้าได้ยังไง ?)

ณ สนามบิน JFK(John F Kennedy),New York ก้าวแรกของเท้าที่เหยียบประทับตราให้กับประเทศอเมริกา จนไปต่อเครื่องที่ Washington Dull,D.C.ฉันใช้บริการสุขา..อย่างสง่างาม

จนมาวันนี้ ใช้ชีวิต(พยายามจะ..ใช้ชีวิต และ ไม่ให้ชีวิต..ถูกใช้!!)ที่นี่ ที่ ..Rochester.. สุจ๋า เอ้ยย สุขา ของมหาวิทยาลัย, ภาควิชา, ห้องสมุด, ร้านอาหาร, โรงหนัง กระทั่งห้างสรรพสินค้าชั้นนำ มันมีอะไรบางอย่างเหมือนกัน ซึ่งฉานนนไม่ชินนนนน ได้ยินม้ายยยยยยย...

สิ่งนั้นที่เหมือนกันทุกที่ ก็คือ รู..หรือช่องว่างตรงบานพับประตูห้องน้ำ ไม่เข้าใจ..มันจะช่องใหญ่ 1 เซนติเมตร เป็นอย่างน้อย ไว้ทามมายยย?? คือว่า มันเขินนนนนน นะ ++!!!! ได้ยินม้ายยยยยย... โอยยยยย ขณะปฏิบัติภารกิจต้องก้มหน้า กลัวเงยขึ้นมาจะสบตา..ใครบางคน (เพลงปั่น.. สบตาฉันสักหน่อย อย่าปล่อยให้หลงคอยเก้อออ ตัวฉัน เฝ้ามองเพียงเธอ!!)ผ่านช่องนั้น มันเห็นจริงๆ นะ ถ้าใครจะทะลึ่งมอง อย่าได้หันก้นให้ประตูเชียว ขนาดในรูปยังแอบเห็นชักโครก รำไรๆ
...................(>_<).......................

เกร็ดต่อมา..อันนี้เฉพาะห้องน้ำของมหาวิทยาลัย ทุกที่ผนังกั้นระหว่างห้องน้ำ ผนังลอยจากพื้นสูงมาก ความสูงเกือบถึงเข่า.. สูงถึงเข่าแล้วทำไม?? ก็เวลาเข้าห้องน้ำพร้อมกัน หย่อนก้นลงนั่ง มันก็เห็นขากับรองเท้าของคนนั่งห้องข้างเคียงอย่างชัดเจนไง.. เห็นธรรมดามันก็ไม่เป็นไรหรอก แต่...!!! มันมีวันนึง เข้าไปนั่งปั๊บ เห็นรองเท้าผ้าใบสีม่วงขาว ก้าวอย่างรีบเร่ง มานั่งเป็นเพื่อนที่ห้องข้างๆ....และแล้ว ม่วงขาวก็ปล่อยเสียงงงง ประหนึ่งอัดอั้นมานานแสนนาน แพร่ดดดด พรืดดด พราดดดด ผลัวะ ต๋อม ต๋อม ผลัวะ โอ พระเจ้า ยัง!! ....เท่านั้นยังไม่พอ ไม่ถึง 30 วินาทีต่อมา สสารไม่มีวันสูญหาย กลิ่นของเสียงนั้น ก็ระเรื่อยตามมาในบัดดล.... โอววว!!! ไม่ไหวแล้ว รีบไปดีกว่า ก่อนฉันจะประทับตราตรึงใจไปกว่านี้ แล้วก็ไม่คิดอยากส่องผ่านช่องบานพับประตูให้รู้หรอก ว่าเธอเป็นใคร กลัวจะประทับใจไม่รู้ลืม แต่.....เราก็กำหนดทุกอย่างอย่างที่ต้องการไม่ได้ วันต่อมา เดินๆๆๆ ตามทาง บังเอิญของหล่น ก้มเก็บ ฉับพลันทันใดนั้น...... กรี๊ดดดดด!!!! ม่วงขาวววว ที่คุ้นเคย เดินสวนมา ซวบบบ ซาบบบ ซวบบบ ซาบบบ กรี๊ดดดด พี่อ้วนผมหยิกยาวนี่เอง เจ้าของม่วงขาวและเสียงและกลิ่นนั้นๆๆๆๆ (Echo, sound effect) ตั้งแต่วันนั้น จวบจนวันนี้ ไม่ได้อยากนิสัยไม่ดี :( แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าเธอ ไม่จำเป็นต้องมองถึงรองเท้าต่อไป ฉันก็มีภาพและกลิ่นฝังใจของเธอมิรู้ลืมมมม.... เฮ่ออ ถ้าผนังไม่สูงขนาดนี้ ก็คงไม่ต้องมี ..นาทีประทับใจ..

US. Slang วันนี้ ขอเสนอสำนวนว่า "Who cut the cheese? หมายถึง ใครตดแล้วไม่บอก??" ใช้เมื่อ Someone passed the gas. (กลิ่น)ออกมาแล้วไม่รู้ว่าใคร เปรียบเทียบกับ Thai slang ว่า หืมมม ใครกินถั่วมาเนี่ยยยย!!!! (เจ๊ม่วงขาวน่ะแล่ะค่ะ กึ๋ยยย)

แฟนฉัน

เราคบกันมา..สองปี
เราเป็นลมหายใจของกันและกัน ทุกวัน ตลอดมา ..

ยกเว้น เวลาที่ฉันเผลอเรอ จนเธอต้องไปพักซ่อมใจในบางครั้ง
เราไปด้วยกันทุกที่ ที่ฉันอยากไป เธอตามใจ ไม่เคยปริปากบ่น
เธอใจกว้างและอบอุ่น เธอไม่เคยว่า ถ้าจะมีใครขอไปไหนกับฉันบ้าง
เธอคือความสดใส ในวันที่ฉันต้องการรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ
เธอคอยเป็นบ่า..เวลาที่ฉันร้องไห้
เธอคอยดูแลฉัน..ทุกค่ำคืน ที่ฉันเรียนเหนื่อย กลับดึก
เธอรักฉัน เธอรักพ่อแม่ฉัน ฉันมีความสุขทุกครั้ง ที่ฉันได้พาพ่อแม่ไปไหนกับเธอ
เพียงวันนี้ ที่ฉันจำเป็นต้องมา

เวลาก็ทำให้เธอจากไป..........เป็นของคนอื่น
.............
......ฉันจะคิดถึงเธอตลอดไป..ไม่ว่าเวลาจะผ่านไป แค่ไหนก็ตาม......

............

"""""""

โฮ่ยยยยยยยยยยยยยยย คิดอะไรกันน่ะ !!!!
ที่พูดถึงน่ะ ฮอนด้าคู่กาย พ่อพึ่งขายให้คนอื่น
พร้อมเครื่องเสียง ไว้ตะโกนนนน ร้องเพลงในรถคนเดียว
คิดถึง พ่อฮอนด้า เอวกิ่ว นะจ๊ะ

(เอวกิ่ว เพราะ ขับสี ซ้ายที ขวาที จนมันยุบพอน่ารักกลางประตูทั้งสองข้าง เหมือนเอว)
ป.จ. กรุณาจินตนาการ ภาพจาก top view มองลงมาจากหลังคารถ....
จะเห็นเอว ยุบกิ่วสองข้าง!! เอวกิ่วๆ ที่เจ้าของฝากไว้กับรถ แล้วลืมเอาคืน!!!!

(อีกที: เครียด คิด Project ใหม่ยังไม่ออก เลยหลบไปขอ Canadian visa ซะงั้น

ไม่เห็นยุ่งยากเหมือนตอนจะมา US เลย

ไม่ต้องไปรอต่อแถวตั้งแต่หกโมงเช้า แถมได้ visa เลยอีกตะหาก!!)

สัญญาณไฟ Traffic for Life

เรียนรู้: ปลายฤดูใบไม้ร่วง พฤศจิกายน ๒๕๔๘
ห้องเรียน: สัญญาณไฟคนข้าม สี่แยก Crittenden, UofR, ROC, NY, USA





เฮ่อออ
บางเวลา ที่อยากเดิน..ก็ต้องหยุด ..

แต่บางจังหวะชีวิต

ที่อยากหยุด..กลับต้องเดิน ..
......... เฮ่อออ อ่ะนะ ..............

มุมนี้สี่แยก: เห็นแล้วชอบสัญญาณคนข้ามที่นี่ คำสั่งชัดเจนดี เพราะที่เมืองไทย ครั้งหนึ่งตอนกำลังจะข้ามถนน เคยได้ยินคุณป้าแอบ งง อย่างน่ารักว่า "เอ๊ะ ตัวคนสีเขียวแปลว่าอะไร คนเดิน รถหยุดใช่มั้ย เอ..แต่ว่าไฟเขียว แปลว่ารถไปได้ไม่ใช่เหรอ เออออ..หนูจ๊ะตกลงตอนนี้ป้าข้ามได้มั้ยเนี่ย" ถ้าใช้คำสั่งแบบที่นี่ คงชัดเจนดี คุณป้าก็ไม่สับสน ดูน่ารักไปอีกแบบ แต่ของเราก็เปลี่ยนเป็น

กรุงเทพมหานคร: -เดิน- , -หยุดเดิน-

ตะวันออกเฉียงเหนือ: -ยาง-,-บ่อ ยาง-(อันนี้แบบอุบลฯ ต้องออกเสียงไม้ตรีนิดนึงจะน่ารักมาก)

ภาคเหนือ ภาคใต้ ยังหาแหล่งข้อมูลไม่ได้ เจอแต่น้องอุบลฯ อ่ะจ้ะ อิอิ :)

Rochester.. End of Fall

เหตุเกิด: เสาร์ ๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๔๘

เกิดเหตุ: Genessee Valley Park, เมือง Rochester, นิวยอร์ค, สหรัฐอเมริกา

ผู้สนับสนุนรายการ: เพื่อน RIT กับ MazdaIII

.................... มุมสงบ (สติ!).....................

.......... ชอบความยิ่งใหญ่ของต้นไม้ อายุเท่าไหร่แล้วนะ ...........

ฟ้าจ๋าฟ้า (ข้างบนฟ้ากว่า)

ต้นหญ้า สีเขียว

ใบไม้เหี่ยวเหี่ยว

เอ๊ย ใบไม้สีแดง

..เงา..ของต้นไม้..

กับ

..สายน้ำ..

พรุ่งนี้หลังตื่นจะปวดคอ

ขอ..เคาน์เตอร์เพน หน่อย

...................ฟ้ากับกิ่งไม้ ที่รอต้อนรับหิมะฤดูหนาว.............

ด้านหลังเป็นโดม Rush Rhees Library ของ University of Rochester ที่เรียน

..........แล้วก็ถึงเวลา ลับฟ้า..ของตะวัน..................

ถึงอาจจะยังไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ตั้งใจทำให้ทุกคนจ้ะ (@^_^@)

อยากให้ได้มาด้วยกัน เป็นบรรยากาศปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว..

เพราะ ๕ วันต่อมา คือวันนี้ ก็ Welcome SNOW!! ซะแล้ว เย็นแก้มจัง..

ความงามที่ซ่อนอยู่

เมื่อ: ๘ โมงเช้าหลังฝนตก..๑๕ พฤศจิกายน ๒๕๔๘
ขอบคุณ: Red Beads, หยดน้ำฝน กับอากาศสดชื่นตอนเช้า

ไม่รู้หรอกว่าต้นอะไร ไม่มีป้ายชื่อ หรือบัตรประจำตัวประชากรต้นไม้ติดไว้
เห็นแต่เป็นลูกแดงๆ กลมๆ.. เลยตั้งชื่อให้เองว่า Red Beads
เดินไปเรียน เห็นทุกวัน....แต่วันนี้หลังฝนตก ดูน่ารัก สดชื่นกว่าเดิม
..ชอบหยดน้ำ ใสใส กลมกลม กับ ลูกไม้แดงแดง จัง.. ทั้งต้นจะสวยขนาดไหนนะ





ต้นเดิม ช่วงเวลาเดียวกัน
แต่เปลี่ยนมุมถ่าย
ไม่รู้ว่าใครมองยังไง
ส่วนตัวแล้ว..รู้สึกว่าสวยอีกแบบ
ดูมีสเน่ห์ แบบสงบ

ลูกกลม กลม

อยู่บนต้นไม้ต้นนี้..

ที่ใครมองผ่านๆ อาจดูไม่น่าสนใจ

.............

ความสวยงาม คงมีซ่อนอยู่ไม่ว่าที่ไหน

แล้วแต่ว่าใคร..จะค้นเจอ..

.............

มุมเก็บตก: ตอนที่ถ่ายเจ้า Red Beads อยู่นี้ ลืมไปเลยว่าฝนกำลังปรอยอยู่ ทั้งที่พึ่งจะหายหวัด และคิดว่าคงมีฝรั่ง งง ว่าจะถ่ายทำไม? แค่ต้นเนี้ยนะ! ไม่รู้ทั้งหมดกี่คนที่ผ่านมาเห็น แต่ที่แน่ๆ มี สามคน ที่บังเอิญก้มถ่ายรูปแล้วบังเอิญเงยหน้าเจอกันพอดี และมีคนเดินเข้ามาดูมั่ง (คงอยากรู้มั้ง ว่าสวยตรงไหน?)แต่สรุปทุกคน ยิ้มมาให้หมดเลย เป็นยิ้มแบบจริงใจด้วยนะ :)

มุมแนะนำ: ลองคลิกเข้าไปดูแต่ละภาพ อีกที เผื่อจะรัก ลูกแดงๆ กับหยดน้ำใสๆ กลมๆเหมือนกัน อาจจะยังไม่ค่อยชัดดี แต่ก็พอจะเห็นความสดชื่นเพิ่มขึ้น

ด้วยใจ..ไม่อ่าน..ไม่ได้แล้ว..

ขอบคุณ สำหรับเค้กวันเกิด ที่อุส่าห์ตั้งใจเอาไปให้แม่..
ไม่ได้คิดเลยว่าจะมีใครทำให้ขนาดนี้..ทั้งที่ทุกคนงานยุ่งกันมากและเลิกเย็น ก็ขอบอกผ่าน กลับไปเลยว่า.. ด้วยน้ำใจที่ดีงามของทุกคน..ไม่ว่าตั้งใจไปหา โทรหา หรือแค่ส่งใจไป รู้มั้ยว่า สิ่งเหล่านี้ กลับกลายทำให้แม่ฉันมีความสุขได้ แม่ไม่ได้ดีใจเพราะเค้กหรอก แต่แม่บอกว่าเหมือนจูนมาอยู่กับแม่เลย.. และแม่บอกว่า ทุกคนน่ารัก แม่รักทุกคนเหมือนลูก ..ฉันมั่นใจ ว่าคำบอกเพียงเท่านี้ คนที่ตั้งใจทำ คงมีความสุข และอิ่มในความรู้สึกเหมือนกัน.. นั่นล่ะ ความสุขด้วยความรู้สึกจากการให้ด้วยใจ ไม่ใช่แค่ ความสุขทางกาย


เมื่อวานพ่อกลับบ้านแล้ว..แต่คุณหมอ ห้ามพูด ๗ วัน และรอผลตรวจอีกด้วย
บอกกันตรงๆ อย่างไม่อาย ตรงนี้ เดี๋ยวนี้เลยว่า เมื่อคืนนี้
"นอนกอดเสื้อแจ็คเกตของพ่อ..ตลอดคืน"
ก่อนพ่อเข้าห้องผ่าตัด คิดตลอดว่า..
อยากเป็นคนนอนเฝ้า อยากเดินเข้าไปกอด อยากหอมที่แก้มตอนที่พ่อพูดไม่ได้
แต่ทั้งหมดนี้ ตอนนี้ -ทำไม่ได้-

ก่อนนอน (เช้าเมืองไทย) โทรหาพ่อที่ ร.พ. ทั้งที่รู้ว่าพ่อพูดไม่ได้ ได้ยินแต่เสียงเรา
โดยผ่านมือถือของอา ..เคยมั้ย อยากโทรหา แต่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะได้ยินเสียงตอบ..
..เป็นเสียงแห่งความเงียบ กะไม่ถูกว่า โทรศัพท์ถึงหูพ่อรึยัง พูดให้พ่อฟังได้รึยัง..
จน อาต้องบอกว่า เอ้า จูนพูดได้แล้ว พูดเลย..ใช่ต้องพูด โดยที่ได้ยินแต่ความเงียบ และจินตนาการเอง ว่าพ่อถือหู ฟังอยู่ตรงนั้น พ่อรับรู้ทุกความรู้สึกที่เราบอก แต่พ่อยังพูดตอบไม่ได้....

หากจะมีใครก็ตามที่บังเอิญได้มาอ่านเวบหน้านี้.. ทั้งที่เขียนไปในตอน แม่จ๋า..สุขสันต์วันเกิดและตอนนี้ หวังเพียงอยากให้มีใครได้เห็น มุมหนึ่งผ่านเรื่องราวนี้ คุณยังโชคดีแค่ไหน เมื่ออยากทำอะไรซักอย่าง ง่ายๆ ให้กับพ่อแม่ แล้วท่านยังอยู่ใกล้ๆ ให้คุณทำได้ ..รีบทำเถอะ ก่อนที่จะสายและไม่มีโอกาสได้ทำอีกเลย.. หรืออย่างจูน ..อยากทำให้ -ใจจะขาด- แต่ด้วยโอกาส ยังทำไม่ได้..

อะไรก็ได้ ไม่ต้องหอมต้องกอด สิ่งง่ายๆเพียงแค่ให้ท่านได้รู้ ว่าเรายังรัก เป็นห่วงและไม่เคยลืม
แค่นี้ ก็คง เป็นกำลังใจให้ท่านมีพลัง ที่จะทำให้ท่านลืมความเจ็บปวด
และสู้ต่อ เพื่อรอวันที่สวยงามของลูกได้..
แต่สำหรับใคร ที่ท่านไม่ได้อยู่กับคุณแล้ว..ถ้าคุณมั่นใจในสิ่งที่คุณทำ ด้วยสิ่งที่ท่านอบรมและหล่อหลอมจิตใจของคุณมาตลอดทั้งชีวิต เพียงเพื่อจะให้เป็นมนุษย์ที่ดีคนหนึ่งในสังคมนี้ (-มนุษย์ที่ดีต่างจากมนุษย์ที่เก่ง-) ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ทำให้ใครเสียใจ.. ตอนนี้ท่านก็กำลังมองคุณลงมาจากข้างบน อย่างชื่นชมและภาคภูมิใจในตัวคุณแล้วล่ะค่ะ....

แม่จ๋า..สุขสันต์วันเกิด

เป็นครั้งแรก นับแต่ ๒ เดือน ๑๔ วัน ที่มา ที่รู้สึกถึงคำว่า "คิดถึงบ้าน -จับใจ-"
ไม่ใช่เพราะเหงาหรอก .. ไม่ใช่เพราะท้อหรอก.. ไม่ใช่เพราะเหนื่อยด้วย
ไม่ใช่เพราะ homesick อะไรที่ใครเป็นกัน..
วันนี้ "วันเกิดแม่" คิดถึงแม่ แต่คงไม่ใช่เหตุผลเพียงแค่นี้ ที่จะทำให้เกิดความรู้สึกขนาดนี้ได้
เพราะเราโทรคุยกันทุกวันเสมอ..วันเกิดพ่อที่ผ่านมา พึ่งมาที่นี่แค่ ๙ วัน ยังไม่มากมายขนาดนี้
-ทุกปีเราจะทานข้าวเย็นด้วยกัน พ่อมักให้พี่ซื้อเค้กวันเกิด ให้แม่จุดเทียน เป่าเค้กเสมอ-
แม่ก็จะอาย ทุกปี บอกว่า แก่แล้ว ไม่ต้องเป่าหรอก..
จำได้ว่าปีก่อน เราเอง..ไปซื้อเทียนเป่าไม่ดับ มาแกล้งแม่
ให้แม่เป่า..ดับแล้วก็ติดใหม่อยู่นาน จนทุกคนหัวเราะกันสนุกสนาน
วันเกิดแม่ ปีนี้ ๒๕๔๘.. ตรงกับวันที่พ่อต้องเข้ารักษาที่โรงพยาบาล วันเดียวกันพอดี
เมื่อคืนแม่ไปนอนเฝ้าพ่อ แต่แม่ก็เพลีย เป็นหวัด ไม่อยากให้พ่อติด วันนี้แม่ต้องกลับก่อน
-เย็นวันเกิดแม่ปีนี้- -พ่อ..อยู่โรงพยาบาล แม่..อยู่บ้าน ลูก..อยู่อเมริกา-
...............................................
ทุกอย่าง ช่างบังเอิญจัง..
ไม่มีของขวัญอะไรจะให้แม่.. พยายามคิดแต่ไม่ออก.. เป็นห่วงพ่อ ก็ห่วง

สุดท้ายได้อ่าน คอมเมนท์ จากคุณแม่ท่านหนึ่งที่ได้กรุณาเขียนให้กำลังใจจูน ในเรื่อง..คล้องใจ..
" ความกตัญญูเป็นสิ่งประเสริฐที่สุดที่มนุษย์พึงกระทำ เพราะผู้กระทำจะได้รับผลตอบแทนที่คุ้มค่าเสมอ มีความภาคภูมิใจที่ได้ทำ พ่อแม่ก็จะมีความปิติยินดีที่ลูกเป็นคนดี อีกทั้งมีกำลังใจที่จะมีชีวิตอยู่ให้นานตราบนานเท่าที่ลูกยังรักเราอยู่ อยากอยู่เป็นกำลังใจให้ลูก คอยอบรมและอยู่เพื่อที่จะได้เห็นวันที่ลูกประสบความสำเร็จ แม่เชื่อว่าพ่อแม่ทุกคนจะมีชีวิตอย่างมีความสุขได้ ถึงแม้ว่าจะสุขภาพไม่ดีก็ตาม เมื่อลูกดี กำลังใจที่จะอยู่ ก็สามารถลืมความเจ็บปวดได้ " แม่ของสรรค์ฉัตร(ชัย)
-หนูรับรู้ได้ค่ะว่าเป็นคอมเมนท์ ที่ออกมาจาก -หัวใจพ่อและแม่- จริงๆ
ขอบพระคุณนะคะ เป็น คอมเมนท์แรก ที่ทำให้หนูน้ำตาคลอ แต่เต็มไปด้วยความสุข

แม่จ๋า ถึงหนูจะเคยดื้อ เอาแต่ใจ และเถียงแม่ในบางครั้ง
แต่ส่วนลึกของหัวใจ ไม่เคยปฏิเสธตัวเองได้เลยว่า ที่จริงแล้ว..
หนูรักแม่แค่ไหน และแม่เสียสละ อดทน ให้อภัยทุกอย่างเพื่อหนูได้เพียงใด

หนูรู้แล้ว ของขวัญที่ดีที่สุด ที่แม่อยากได้ และจะช่วยต่อเติมพลังใจให้ทั้งพ่อและแม่..
-หนูไม่กล้าสัญญา ว่าหนูจะเป็นคนดี เพราะหนูไม่รู้ นิยามคำว่า คนดี ที่แท้จริงอยู่ตรงไหน
แต่หนูรักแม่และพ่อ.ที่สุดในใจ.ไม่มีวันทอดทิ้งไปไหน แม้ว่าตอนนี้จะอยู่มุมใดของโลกก็ตาม
และหนูจะประพฤติตนให้ดีที่สุด เท่าที่หนูจะทำได้ ด้วย..คำสอนของแม่และพ่อ..
ที่เฝ้าฟูมฟัก และหล่อหลอมหนู ตลอดมาทั้งชีวิตนี้-
ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้หนู นึกออกแล้วว่า ของขวัญที่มีค่าที่สุดสำหรับแม่และพ่อคืออะไร

แด่ลูกทุกคน..ทำเวลาที่มีอยู่ให้งดงามที่สุด คุณโชคดีเพียงใด ที่ยังได้เวลานั้นเป็นของคุณอยู่!!
เพราะคุณยังกำหนดมัน ใน -กำมือของคุณ-ได้ ว่าจะใช้ให้มันเป็นไปแบบไหน
อย่ารอให้สายเกินไป..ในเมื่อของขวัญที่มีค่าชิ้นนี้ ไม่จำเป็นต้องแลกหาด้วย "เงิน"
หากเรื่องราวในวันนี้..จะมีประโยชน์ ให้กับลูกคนใด ได้ฉุกคิด..
ขอยกคุณงามความดีทั้งหมด ให้กับ 'แม่' ที่ยิ่งใหญ่ทุกท่าน บนผืนแผ่นดินนี้
และขอพลังแห่งความดีงามทั้งปวงนี้..ช่วยส่งผลให้คุณพ่อแข็งแรง ปลอดภัยจากโรคใดๆ ทั้งปวง

รักและขอบคุณ
-อาต่อ..ที่ช่วยไปเฝ้าพ่อแทนแม่ในวันต่อมา ถ้าจูนอยู่ จูนจะเป็นผู้ทำหน้าที่นี้เสมอ
-พี่น้อย..ที่คือส่วนหนึ่งของครอบครัวเรามา ๒o ปี และหนูแหวน ฝากดูแลคุณแม่ด้วยจ้ะ

เป็นแฟนพี่..ไม่มีอด !!

เมื่อ: ๘ โมงเช้า วันนี้เอง ตื่นเช้า(แล้วนะ)อยากใส่ใจ.ความสวยงาม.ในวันหยุด ไม่ต้องรีบเร่ง
ขอบคุณ: กระรอก, ลูกไม้ (อาหารในปากกระรอก), ทางเดินเส้นเดิม บ้าน-Hospital
-- มาถ่ายฉันทำไมยะ ฉันกะลังกิน อร่อย อร่อย --











ใช่ ใช่ ไม่รู้จะแย่งชั้นกินมั้ยเนี่ย หน้าอย่างงี้ ไม่ไว้ใจเลย!!









ความเดิม: ..คล้องใจ..
เกือบเที่ยงคืนวันหนึ่งของอาทิตย์ที่ผ่านมา
ตื๊ดดด ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ลูก: ฮโหล คุณพ่อหรอคะ นึกแล้วเชียวว่ายังไม่นอน
นอนดึกอีกแล้ว เดี๋ยววันอาทิตย์นี้ก็จะไปโรงพยาบาลแล้วนะคะ
พ่อ: 55 พ่อมัวแต่ดูทีวีอยู่น่ะลูก (คิด..เอาอีกแล้ว ลูกรักที่เคารพ)จ้ะตกลง เดี๋ยวพ่อจะรีบนอนนะ

..ทันใดนั้น ก็อกแก็ก ก็อกแก็ก ก็อกแก็ก ก็อกแก็ก !!??..

ภาพตัดไปที่ชายหนุ่ม: เอ้อ ในตู้เย็นมีกล้วยอยู่ ๓ ลูกแน่ะ พี่เอาขึ้นมาไว้ให้ เผื่อหิว
ภาพตัดไปที่หญิงสาว: อ๋อ จะลุกมาเข้าห้องน้ำค่ะ วันนี้น้องหมูไม่หิว (แล้วก็ไปเข้าห้องน้ำ )!!!??

พ่อ: อื้มมมมม วันนี้ ไม่สน!!

ฝากถึง--> น้องกระรอก
โถ..สงสาร น้องกระรอก ต้องปีนต้นไม้หากินเอง สู้หม่ามี๊เราก็ไม่ได้ โชคดีกว่าตั้งเยอะ
ถึงจะเที่ยงคืน..เสบียง จากพี่ ก็ยังพร้อม(น่ารักมั้ยล่ะคะ)....เป็นแฟนพี่ ไม่มีอด....

ป.จ. การถ่ายรูปกระรอกต้องอาศัยใจเย็น รอและอดทนมาก เพราะ มันไม่ค่อยอยู่นิ่ง คอยวิ่งหนีตลอด(พอรีบรีบถ่ายให้ทัน รูปก็ไม่ชัดอีก เลยได้มาเท่าเนี้ย จ้ะ)
ขอบคุณอีกที: ที่ได้เกิดมาเป็นลูกพ่อกับแม่ ที่มอบแต่.ไอของความอุ่น.ให้ ตลอดมา

เพียงข้ามวัน

เมื่อ: ประมาณ ๖-๗ พฤศจิกายน ๒๕๔๘
ขอบคุณ:
๑.ถนน (Crittenden Blvd.) และต้นไม้ หน้าบ้าน (Goler House), ROC, NY , USA
๒.สายลมแรง..ที่พัดเข้ามา เปลี่ยนเรื่องราว เพียงข้ามวัน..










-- ความแน่นอน..คือ ความไม่แน่นอน - แต่ - ความไม่แน่นอน..ก็คือ ความแน่นอน --

หนึ่งมุมของความคิด:
- โอ้ยยย เครียด!! วันนี้ก็ยังคิดงานโปรเจคใหม่ ไม่ออก
.... เขก หัวตัวเอง ดัง ป๊อกกก !!!! เอ้อออ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คิดออก !! ไม่แน่หรอก!

แบ่งปัน:
-คงเหมือนกัน วันนี้ อาจท้อ อาจเศร้า อาจล้ม..แต่วันพรุ่งนี้ ก็อาจลุก อาจสุข อาจเข้มแข็ง
.... คงต้อง.จัดเตรียม ..หัวใจ.. ที่จะมอบ..กำลัง.. ให้กับตัวเอง อยู่เสมอ
.... – แหล่งกำลังที่เข้มแข็งที่สุด - ของใจ เริ่มที่ไหน ????
.... เมื่อ – หัวใจ – เต้นอยู่ ในตัวคุณ !!!!!!!!

ข้อควรระวัง:
อย่าเอา หัวใจ ไปฝากไว้ ให้เต้น ตามคนอื่นแล้วกัน....
(แล้วคนเขียน ทำได้มั้ยนะ !!?? ฮา)

ป.จ. ขอโทษ :( ถ่ายไม่ชัดจ้ะ หนาว มือสั่น..
(แอบอาย เล็กๆ เพราะคนขับรถผ่านมา คงคิดว่า จะถ่ายทำไม อืมมม ก็จริง เลยรีบถ่าย)

มอง..มุม

เมื่อ: ปลายตุลาคม ๒๕๔๘
ขอบคุณ: ทางเดิน Goler House-Strong Memorial Hospital , Rochester, NY



















... ..ทางเดิน..ที่ใช้ทุกวัน.. ไป.. กลับ.. .......
.. วันหนึ่ง นึกอยากเดินกลับ.. ในเวลาธรรมดา ที่ไม่ต้องเร่งรีบ ..
. เดิน เดิน เดิน ...มีเวลา ..มอง..ความละเอียดอ่อน..ของสิ่งรอบข้าง..
. มองตรงไป ....เห็น....หนึ่ง ....มุมมอง.... บนทางเส้นนี้ .
.. อยู่ดีดี นึกอยากหยุดเดิน .. ตรงจุดนั้น ..หยุด.. ..
...... เปลี่ยนใจ หันหลังกลับ ...- หยุด - ... .......
............ - มอง - ..............
...... เห็น.... อีก..มุมมอง .. ที่แตกต่าง ......
.... ทั้งที่ ยืนอยู่ ....บนจุดเดิม บนเส้นทางเดียวกัน ......
............ สิ่ง สิ่งเดิม..สิ่งเดียวกัน ...............
... “ มองผ่านมุม..ที่ต่างกัน ” “ เห็น..มุมมอง..ที่ต่างไป ” ...
- - ต่างเพียง.เสี้ยวเวลา อาจช่วยให้เรามองเห็น สิ่งเดิมที่ ต่างองศา ต่างมุม - -

ชีวิต..อินเตอร์

(ปจ.อินเตอร์ในที่นี่ หมายถึงการพบปะ เจอะเจอคนหลายชาติ หลายภาษาเท่านั้น)
ชีวิตของฉัน..ทุกวันอ่านเขียน..
ต้องหมั่นพากเพียร..ไปเรียนอินเตอร์
ต้องตื่นแต่เช้า..เข้า class สับสน
ฟังไม่ออกต้องทน..ทำหน้าเหมือนคนเข้าใจ(อ๋อออ อ๋ออ..อะไรอ่ะ??)

ไม่นานมานี้..มีฝรั่งห้องตรงข้าม
หนวดสั้นพองาม..แต่ กลัว กลัว กลัว
เลยชอบเดินหลบ..วันนี้พบ จะ จะ เข้าให้
แต่เค้ายิ้มหวาน..say Hi..เฮ่ออ เลยค่อยหายกลัว (กลัวอยู่ตั้งนาน)

ในแลบของฉัน..มีกัน 11
4 คือ U.S... 1 คือ Thailand
3 จาก China.. หัวหน้าแลบ Italian (Big Boss)
และเพื่อน Korean, Trinidad, Nigeria (นับเอง ครบ 11ป่าว..)

(แนะ น่ารักจริง นับตามอีก)

ต้องคิด Project ใหม่..คิดยังไงก็ยังไม่ออก
คูครูก็ ม่ายยย บอก..เพราะเมืองนอก ต้องฝึกคิด
คิดไม่ออกนั่งหลับ..กุมขมับสับสน
ดันฝันว่าต้อง.อดทน..จนต้องคิดต่อไป

ก่อนกลับฟังข่าว..ไม่ใช่ ข่าวจากไหน
David เปิดให้ดูไง..แต่เป็นข่าว Nigeria!!
แล้วใครมันจะฟังออก!!..บอกว่าจะกลับบ้าน
เธอตั้งใจแปลอยู่นาน..แต่แบบว่าอยากกลับบ้านไง
คนอ่านข่าวโพกหัว..พูดรัวแบบแขก
ชุดกระโปรงแปลกๆ..ทั้งที่เป็นผู้ชาย ------------------------>
ก็ชุดประจำชาติเขา..เราต้องเคารพ
จนกระทั่งดูจบ..อ๋อ ข่าวการเมือง (ทั้งสภาใส่งี้อ่ะ)

พอกลับถึงบ้าน..เอ๊ะ เสียงล้งเล้ง
อ้าว เจ๊ไอร้องเพลง..นึกว่าใครทะเลาะกัน
มีทั้งเพลงแขก..บางทีแปลก อ๋อ..ละหมาด
แต่เธอไม่กวาด..บ้าน เดือนนึงแล้วววววววววว (ฮึ่มมม)
เออ ยกโทษให้..เห็นเครียดใกล้สอบ
แถมยังต้องนั่งปลอบ..ให้ สาวตุรกี อดทน (เว็งกรรม)

นี่แหละชีวิตฉัน..มันอะไรกันนี่
พอใจยังจ๊ะนี่..ที่อยากรู้ความเป็นไป
พอก่อนดีกว่า..เดี๋ยวจะบ้าไปใหญ่
ถึงบ้า..แต่ว่าเขียนจากใจ..ด้วยเรื่องจริงทุกประการ

ก็โปรดยิ้มหลังอ่าน..ตาหวานก่อนปิด (คุ้นๆ บางรักซอยเก้า อีกแล้วววว)
ยิ้มกรุ้มกริ่มอีกนิด..คนเขียนจะดีใจ
ไปละ ไปนอน..แต่ว่าก่อนปิด
รักคนเขียนอีกนิด..แล้วจิตจะเบิกบาน เอยยยย :P

..คล้องใจ..

ความเดิมจากเรื่อง ..เกินรัก..

ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ลูก: ฮโหล แม่เหรอคะ เป็นไงบ้าง หายหวัดรึยัง
แม่: ก็ดีขึ้นแล้วลูก
.......คุยได้ นิดเดียว......
แม่: ตอนนี้คุณพ่อไปโรงพยาบาล เรื่องนัดวันเข้านอน เมื่อกี๊พึ่งโทรมา
ลูก: จ้ะ อืม รัก มะ แ...........
........ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด.......

ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ลูก: ฮโหล คุณพ่อไปโรงพยาบาลเหรอคะ
พ่อ: จ้ะลูก คิดว่าแป๊บเดียว ปรากฏว่าเค้าหาฟิล์ม X-Ray พ่อไม่เจอ จะให้ถ่ายใหม่
ลูก:อ้าว เหรอคะ ไม่เป็นไร กลับบ้านดีดีนะคะ นั่ง Taxiนะ ห้ามประหยัดนั่งอย่างอื่นอีกนะ อันตราย
พ่อ: จ้า จ้า.... จ้า ” (คิด.... ลูก บังเกิดเกล้า!)
ลูก:อ้อ คุณพ่อคะฝากบอกว่า รักคุณแม่ด้วยนะคะ เมื่อกี๊กำลังบอกก็วางซะก่อน ไม่รู้ทำไมรีบวางจัง
พ่อ:อ๋อ พ่อโทรหาแม่ ว่าพ่อต้องX-Rayใหม่ แม่เค้าเลยรีบไปบอกให้พี่..มาอยู่เป็นเพื่อนพ่อน่ะลูก
...............................................................
วันต่อมา..
ลูก: ฮโหล.. เครื่องทำนำอุ่น ติดเรียบร้อยแล้วรึยังคะ เห็นว่า ต้องเคลมเครื่องใหม่
พ่อ: พึ่งเรียบร้อยวันนี้เนี่ยลูก คราวนี้บริษัทใหญ่มาติดเองเลย โทรกลับมาถามความเรียบร้อยด้วย
ลูก: ดีจัง ทีนี้ก็ได้อาบน้ำอุ่นแล้ว ไม่งั้นเห็นจะเป็นหวัด ไม่อยากให้ไม่สบายตอนไปนอนร.พ.เลย
พ่อ: ใช่จ้ะ
ลูก: แล้วคุณแม่ได้ใช้เครื่องใหม่รึยังคะเนี่ย เพราะคุณพ่อตั้งใจเปลี่ยนให้คุณแม่
พ่อ: ใช้แล้วลูก ไม่งั้นพ่อก็ห่วง กลัวมันรั่ว ตอนไปนอน รพ.อีก
แม่: (..แอบฟังตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่รู้ !!) ..โอ๊ย แก่แล้ว มันไม่รั่วหรอก..
พ่อ&ลูก: +++ !!!!!!!!??????? +++ !!!!!!!!!???????
พ่อ&ลูก: (งง...คิด.กันสองคน) ทำไมอ่ะ แก่แล้วไฟมันไม่ดูดหรอ..??
พ่อ&ลูก: (คิด...กัน.ต่อ) อ๋อ --> ...เหนียว อ่ะสิ 5555
แม่: บ้า+++++++++++ !!!!!!
พ่อ&ลูก: 5555555566666666

ป.จ. วันนี้ไม่เอาซึ้ง เอามันส์..จบ..(เดี๋ยวเจ้าของเรื่องได้อ่านเมื่อไหร่ สงสัยโดนนนน 555)
ภาพ ครอบครัวหมู เอ๊ย ครอบครัวหมี (google): ถึงหนาวแค่ไหน แต่ใจอุ่น....

รองเท้าคู่แรก

ความเดิม รองเท้า

เพื่อน 1 “ แกไปหารองเท้าคู่นี้จากไหนเนี่ย ดีนะ ถึงไม่ใช่ Brand ดัง แต่ วัสดุ - ผิวใน บุอย่างดี ”
เพื่อน 2 “ เออ รองเท้า ทำจากวัสดุดีขนาดนี้ ต้องละเอียดอ่อน ดีต่อสุขภาพเท้าแน่ๆ ”
เพื่อน 3 “ แต่แกอ่ะ ใช้ของไม่รู้จักถนอม เดี๋ยวอีกหน่อย รองเท้าก็พังหรอก ”
เจ้าของรองเท้า “ :p ”
เพื่อน 1 “ ว่าแล้วยังทำเล่นอีก ดูสิ กลับไป ก็ถอดไว้ตรงโน้น ตรงนี้ ไม่รู้จักดูแล ”
เพื่อน 2,3 “ใช่ๆ รองเท้าก็ดี๊ดีนะไม่บ่นซ้ากคำ เช้ามาก็ดูแลตัวเองใหม่ จัดเข้าคู่รอหน้าประตูเหมือนเดิม”
เจ้าของรองเท้า “ :p ”

........แล้ววันหนึ่ง....... รองเท้าก็พัง........ เพราะเจ้าของไม่รู้จักดูแล.......
แต่วัสดุที่บุข้างใน..... ก็ยังคงละเอียดอ่อน ไม่เคยเปลี่ยน......
...............ขอโทษนะ รองเท้า................
....รองเท้าเป็นรองเท้าที่ดีมาก มาก แต่เจ้าของไม่ดีเอง จริง จริง....
................เจ้าของจะไม่ใส่ ไม่มีวันทิ้ง.......................
แต่จะเก็บรองเท้า ใส่กล่อง เอาไว้อย่างดี สำหรับใครที่ดีพอ..จะเป็นเจ้าของรองเท้าต่อไป..

ขอบคุณภาพ : น้องฝน RIT Rochester, NY

..เกินรัก..

ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ลูก “ ฮโหล แม่สบายดีมั้ยคะ....... ........... .......
........... ........ .... แล้วคุณพ่อล่ะ ”
แม่ “ พ่อเค้าออกไปข้างนอก ไปซื้อเครื่องทำน้ำอุ่น ”
ลูก “ มันเสียหรอ ”
แม่ “ ก็ไม่เห็นเสีย ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเปลี่ยนทำไม ”

ตื๊ดดด ตื๊ดดด
ลูก “ ฮโหล คุณพ่อเหรอคะ ทำอะไรอยู่ ”
พ่อ “ มาซื้อเครื่องทำน้ำอุ่นลูก ”
ลูก “ เครื่องเก่าเสียเหรอคะ ถึงเปลี่ยนใหม่ ”
พ่อ “ เปล่าลูก ”
ลูก “ อ้าว แล้วเปลี่ยนทำไมคะ เดี๋ยวตอนติด คุณพ่อก็จะคอยคุมเอง จนเหนื่อยอีก
พักเถอะค่ะ อีกไม่กี่วันคุณพ่อก็ต้องไปรักษา....ที่โรงพยาบาลแล้วนะ ”
พ่อ “ ก็เพราะอย่างงั้นไงลูก เหนื่อยยังไง.. พ่อก็ต้องเปลี่ยน
มันเก่าแล้ว พ่อกลัวไฟมันรั่ว ตอนแม่อยู่บ้านคนเดียว ”

รองเท้า

ปลายทาง ..อีกไกลมั้ย.หรืออาจจะ.ใกล้แต่ถูกอะไรบัง.จนมองไม่เห็นเอง ??

ตรงนี้ ..ทางเดินขรุขระ.. ..รองเท้าคู่เก่า ใส่แล้ว..เจ็บเท้า..
- ใส่รองเท้าคู่เก่าแล้วเดินต่อ..
- พักซ่อมรองเท้าคู่เก่าแล้วค่อยก้าวใหม่..
- หรือรองเท้าคู่เก่า..ไม่เหมาะสมกับเท้า..
- เดินเท้าเปล่า....
- เปลี่ยนรองเท้าใหม่....
- แล้วจะยังเก็บรองเท้าเก่า..พกใส่กระเป๋าต่อไป
- ทิ้ง หรือ ให้คนอื่นที่ลำบากกว่าเรา.. ได้ใส่ต่อ และได้ให้..อย่างสง่างาม

ทางไหน..สวยงามพอ..เพื่อจะก้าวต่อ..สู่ปลายทาง..
ปลายทาง..ที่พ่อบอกเสมอ.. “ ความสวยงามที่แท้จริงรอลูกอยู่ ”
ตอนนี้.. “ ไม่เชื่อพ่อหรอก ....เจ็บเท้าจัง....เมื่อไหร่จะหาย ไม่เดินแล้ว ”
พ่อ “ ไม่เป็นไรนะลูก ไม่อยากเดิน ไม่ต้องเดิน....
ลูกเชื่อของลูก พ่อเชื่อของพ่อ แล้วเรามาคอยดูวันนั้นกัน........”

.. ยู้ ฮู ..

แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก (-_-').. กำลังสรุปผลแลบอยู่อ่ะค่ะ อยากทำเสร็จไวๆ จัง ไม่เย็นนี้ ก็เย็นวันพรุ่งนี้(ของ New York)จะมา up.. เป็นการ relax จ้ะ ดีใจนะคะที่หลายคนชอบเรื่อง DST
ขอบอก นั่งอ่านแล้วก็ digest จนดึกเลยนะคะเนี่ย กลัวเขียนไม่รู้เรื่อง ข้อมูลมันเยอะอ่ะค่ะ แต่ก็ตั้งใจทำ อยากให้ได้เรียนรู้และแบ่งปัน..ไปด้วยกัน เตรียมตัว..ให้ดี ..แล้วเจอกันค่ะ.. อิอิอิอิ

ปล. ขอบคุณและยินดีต้อนรับเพื่อนๆ พีๆ น้องๆ สมาชิกใหม่ที่ลิงค์จาก ไอ้แอนนนนน.คอม กับ เวบฟอนท์นะค๊า เวบเนี้ยเค้าน่ารักดี จูนชอบบบบบ
ปล.(อีกที)ปล.เนี่ย มันย่อมาจากโปรดอย่าลืมรึป่าวนะ ใช่ปะคะ จำไม่ได้ อืมมม ถ้าใช่แล้วจูนจะโปรดอย่าลืมทำไมเนาะ งงๆ แต่ถ้าใช่ อีกหน่อยจะขอใช้ ..ปจ..ย่อมาจาก " โปรดอย่าลืม..จูน " จ๊ากกกกกก++!! บางรักซอยเก้ามาเอง โอเคปะคะ 5555

มีอะไร ก็ใส่กล่อง จ่าหน้าซอง ไว้ข้างล่างนี่นะคะ เดี๋ยวคุณบุรุษไปรษณีย์จะเอามาส่งให้จูนค่ะ
คิดถึง..จูนเอง (ขอบคุณ DeeDee ที่ช่วยแนะนำการเขียน html จ้ะ)