June in Virginia

ติ๊งต่อง ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ..อ้าว ลืมไป ไม่ใช่ดอนเมืองนี่นา..ก็แบบว่า นั่งเครื่องจาก Rochester ไป Philadelphia แล้วค่อยต่อไป Virginia อีกที เนื่องจากเพื่อนของเพื่อน ทำงานอยู่กับ American host family ที่นั่น ด้วยความหวังเต็มเปี่ยมว่าเราจะได้ฝากท้องกับ Thanksgiving meal.. ซึ่งก็สมหวังดังใจ อาหารก็เป็นแบบเดียวกับ Christmas ล่ะ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าต่างกันยังไง หลักๆ นะฮ๊า ก็ต้องมี Turkey-ไก่งวง (ตกลง มันเป็นไก่ หรือเป็น นกอ้วนที่บินไม่ไหว กันแน่นะ??) แต่ที่ชอบก็คือ green bean ที่มีหอมทอด อันนี้โปรดมาก และมีอย่างอื่นอีกแต่จำชื่อไม่ได้แล้ว แต่อะไรๆ ก็มักจะราดน้ำ gravy หมด (ซึ่งอันนี้ก็แอบชอบมาตั้งแต่สมัยทาน Christmas บ้านลุงที่เมืองไทยแล้ว อิอิ) ของหวานก็เป็น pumpkin pie, apple pie กับ ice cream ฮ่ะ.. แต่ที่ประทับใจ ก็คือว่า Host ทั้งสองน่ารักมาก (ขอเรียกว่า Host Dad and Host Mom) Host Mom อายุมากกว่า Host Dad 10 ปีล่ะ.. ทั้งสองอยากมีลูกแต่ว่าอายุมากแล้ว เลย adoption-รับบุตรบุญธรรม (ที่อเมริกา เป็นเรื่องปกติมาก และรักกันเหมือนลูกแท้ๆ จริงๆ)เป็นน้องผู้หญิง 2 คน อายุ 4 ขวบ เท่ากัน น่ารักมากๆ ถึงมากที่สุด ซึ่ง host นั่งเครื่องไปรับจากประเทศจีนกันทีเดียว ชื่อน้อง Arie ส่วนอีกคนก็ฉลาด น่ารักจริงๆ ชื่อน้อง Lee ซึ่ง adopt จาก Louis Siana ลองนึกภาพตามนะจ๊ะ คือตั้งชื่อสลับกัน เหมือนให้เป็นความผูกพันอะไรสักอย่าง คนนึงเป็น Asian ผมสีดำ ตาสีน้ำตาล ชื่อฝรั่ง Arie ส่วนอีกคน ลอนผมสีทอง ตาสีฟ้า แต่ชื่อ Lee แบบจีน และ..จากการแอบไปเล่นและสังเกต ของจูน พบว่า น้องรักกันมากจริงๆ เพื่อนเล่าว่ามีครั้งนึงมีเด็กผู้ชายจะแกล้งน้อง Arie แล้วน้อง Lee ห้าวมาก ไม่ยอมให้ใครแกล้งน้อง ไปสู้กับเด็กผู้ชาย จนโดนเด็กผู้ชายชี้ว่า พี่น้องกันยังไงหน้าตาก็ไม่เหมือนกัน ผมก็คนละสี.. น้อง Lee ตอบว่า I don't know what is the difference between color of our hair. But she is my lovely sister. Stop beating her. แล้วน้อง Lee ก็ผลักเด็กผู้ชายล้มไปเลย ... น่ารักเนาะ แก่นเซี้ยวจริงๆ แอบซึ้งอีกตะหาก ภูมิใจแทน Host Dad & Mom จัง.. อิอิ แอบอายล่ะ ขอบอกว่า จูนแอบฝึกออกเสียง คำศัพท์ภาษาอังกฤษ ตั้งหลายคำจากน้อง Lee(ผมสีทอง) เพราะน้องออกเสียงเพราะและชัดมากๆ เช่น three ก่อนออกเสียง อย่าลืมเอาปลายลิ้นแตะฟันหน้าบนก่อน อย่าออกว่าทรี ต้นไม้นะฮ๊า.... อิอิ และแอบประทับใจน้อง Arie ตอนที่จูนเดินมาตักอาหาร (เพิ่ม 55) น้องเดินตามมาข้างหลัง สะกิดก้นและบอกว่า I give you.. พร้อมกับภาพประดิษฐ์ ศิลปะ 1 ภาพ ซึ่งจูนจะเก็บไว้เป็นอย่างดีตลอดไป.. แล้วเราก็มุ่งหน้าสู่ D.C.คืนนั้นต่อไป

..สุขใจ พอใจ กัยการค้นหา เรียนรู้ เรื่องราว ในโลกใบใหม่..คงอยู่แค่ใจที่อยากจะเลือกมอง
------------- To Learn is HaPpiNess..By JuNe ------------

ป.จ. I really love this story. Although, I am studying Ph.D.,now. But I have learnt some of life lessons from little 4-year-girl, as the song " Love is Color Blind " (my favorite song). So, I'd like to dedicate this blog to host dad and host mom, who are very warm.