ชีวิต..อินเตอร์

(ปจ.อินเตอร์ในที่นี่ หมายถึงการพบปะ เจอะเจอคนหลายชาติ หลายภาษาเท่านั้น)
ชีวิตของฉัน..ทุกวันอ่านเขียน..
ต้องหมั่นพากเพียร..ไปเรียนอินเตอร์
ต้องตื่นแต่เช้า..เข้า class สับสน
ฟังไม่ออกต้องทน..ทำหน้าเหมือนคนเข้าใจ(อ๋อออ อ๋ออ..อะไรอ่ะ??)

ไม่นานมานี้..มีฝรั่งห้องตรงข้าม
หนวดสั้นพองาม..แต่ กลัว กลัว กลัว
เลยชอบเดินหลบ..วันนี้พบ จะ จะ เข้าให้
แต่เค้ายิ้มหวาน..say Hi..เฮ่ออ เลยค่อยหายกลัว (กลัวอยู่ตั้งนาน)

ในแลบของฉัน..มีกัน 11
4 คือ U.S... 1 คือ Thailand
3 จาก China.. หัวหน้าแลบ Italian (Big Boss)
และเพื่อน Korean, Trinidad, Nigeria (นับเอง ครบ 11ป่าว..)

(แนะ น่ารักจริง นับตามอีก)

ต้องคิด Project ใหม่..คิดยังไงก็ยังไม่ออก
คูครูก็ ม่ายยย บอก..เพราะเมืองนอก ต้องฝึกคิด
คิดไม่ออกนั่งหลับ..กุมขมับสับสน
ดันฝันว่าต้อง.อดทน..จนต้องคิดต่อไป

ก่อนกลับฟังข่าว..ไม่ใช่ ข่าวจากไหน
David เปิดให้ดูไง..แต่เป็นข่าว Nigeria!!
แล้วใครมันจะฟังออก!!..บอกว่าจะกลับบ้าน
เธอตั้งใจแปลอยู่นาน..แต่แบบว่าอยากกลับบ้านไง
คนอ่านข่าวโพกหัว..พูดรัวแบบแขก
ชุดกระโปรงแปลกๆ..ทั้งที่เป็นผู้ชาย ------------------------>
ก็ชุดประจำชาติเขา..เราต้องเคารพ
จนกระทั่งดูจบ..อ๋อ ข่าวการเมือง (ทั้งสภาใส่งี้อ่ะ)

พอกลับถึงบ้าน..เอ๊ะ เสียงล้งเล้ง
อ้าว เจ๊ไอร้องเพลง..นึกว่าใครทะเลาะกัน
มีทั้งเพลงแขก..บางทีแปลก อ๋อ..ละหมาด
แต่เธอไม่กวาด..บ้าน เดือนนึงแล้วววววววววว (ฮึ่มมม)
เออ ยกโทษให้..เห็นเครียดใกล้สอบ
แถมยังต้องนั่งปลอบ..ให้ สาวตุรกี อดทน (เว็งกรรม)

นี่แหละชีวิตฉัน..มันอะไรกันนี่
พอใจยังจ๊ะนี่..ที่อยากรู้ความเป็นไป
พอก่อนดีกว่า..เดี๋ยวจะบ้าไปใหญ่
ถึงบ้า..แต่ว่าเขียนจากใจ..ด้วยเรื่องจริงทุกประการ

ก็โปรดยิ้มหลังอ่าน..ตาหวานก่อนปิด (คุ้นๆ บางรักซอยเก้า อีกแล้วววว)
ยิ้มกรุ้มกริ่มอีกนิด..คนเขียนจะดีใจ
ไปละ ไปนอน..แต่ว่าก่อนปิด
รักคนเขียนอีกนิด..แล้วจิตจะเบิกบาน เอยยยย :P