Shiny June แล้วจ้ะ

วันนี้ไม่มีอะไรนอกจากรอยยิ้มกว้างๆ ตาตี่ๆ ให้ทุกคนเพราะวันนี้อยากแบ่งปันความสุขให้กับทุกคนที่แวะมาอ่าน ก็วันนี้ Professor ที่นี่ส่งเมล์ไปหาอาจารย์ที่เมืองไทย แล้วก็ Forward ให้เราด้วย.. Subject ของเมล์ที่ส่งไปหาอาจารย์ที่เมืองไทยก็คือ Thanks for sending us (June)! แนะมีเครื่องหมายตกใจด้วยนะ ดูข้อความแล้วมีกำลังใจทำงานมากทีเดียว Professor บอกอาจารย์ว่า..ขอบคุณทุกอย่างที่ได้สนับสนุนให้จูนมาที่แลบนี้ จูนได้เป็น good addition to our group, และตอนนี้จูนก็กำลัง working hard เพื่อให้งานๆนึงสำเร็จ และบอกว่า เมื่อวานนี้ June gave a very nice presentation on her work at our lab meeting.และก็เป็น file งาน.... คือว่าอ่านแล้วมีกำลังใจมากทีเดียว เพราะพึ่งมาถึงที่นี่ 22 วัน มีอะไรหลายอย่างที่ต้องปรับตัว ช่วงอาทิตย์แรกก็มีท้อด้วย ไม่ได้มีความสุขที่ได้รับคำชมไปถึงอาจารย์ที่เมืองไทยหรอก แต่มีความสุขเพราะว่า ฟ้าคงเริ่มสว่างบ้างแล้ว (จริงๆด้วยค่ะ คุณพ่อ) ใครที่สนิทกันคงได้รู้อยู่บ้างว่า ตอนอยู่เมืองไทยจูนค่อนข้างทำงานหนัก (มากกว่าที่นี่หลายเท่า)ที่สำคัญมีคนในแลบกับในภาค 3-4 คน คอยแกล้ง หาเรื่อง บางทีก็ไปใส่ร้ายให้เสียหายในบางเรื่องที่ไม่ได้ทำ เป็นอย่างงี้มาตลอดเกือบสองปี สิ่งที่พ่อสอนคือ "อดทน" ไม่จำเป็นต้องทำอะไรเค้ากลับไป แต่สักวันเค้าจะได้รับผลกรรมของเค้า อยู่ให้นิ่งที่สุด ตั้งใจทำงานสักวันสิ่งที่ดีๆ ต้องส่งผลให้ลูกได้รับอะไรที่ดี.. จูน..ก็อดทนจริงๆ ไม่เคยไปว่าเค้าให้อาจารย์ฟังทั้งที่เค้าทำกับเรามากมาย ไม่แม้แต่จะเดินไปแก้ตัวทั้งที่ไม่ได้ทำ ไม่เคยพยายามยกว่าตัวเองเก่งแล้ว blame คนอื่นเหมือนที่เค้าทำกับเรา อดทนมาตลอด บางครั้งก็ดูเหมือนอาจารย์จะเชื่อเค้าเหมือนกันเพราะเราไม่เคยพูดอะไรเลย.. หลายครั้งที่ลงไปร้องไห้บน..อกพ่อ.. ว่าทำไมเราต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย ทั้งที่เราตั้งใจทำงาน .... มาถึงวันนี้ คงเป็นวันที่พ่อบอกว่า ฟ้ามืดแล้วฟ้าก็ต้องสว่าง แต่ลูกต้องเข้มแข็งและอยู่รอดไปให้ถึงวันนั้นให้ได้ วันนี้คงเริ่มมาถึงแล้ว ต่อให้เราเดินไปบอกความดีความตั้งใจทำงานต่างๆ ของเรามากมาย มันก็เหมือนพูดเองเออเอง มันก็คงไม่เท่า Professor ที่นี่ ที่อาจารย์เราเชื่อมือเป็นคนบอกเอง อ่านมาถึงตรงนี้แล้ว ถ้ามันจะเป็นไปได้ ก็แค่อยากให้เรื่องนี้เป็นกำลังใจให้กับทุกคนที่เข้ามาอ่าน ถ้ามีใครมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ แต่กำลังท้อ อยากบอกว่า "อย่าไปกลัวเวลาที่ฟ้าไม่เป็นใจ อย่าไปคิดว่ามันเป็นวันสุดท้าย น้ำตาที่ไหลย่อมมีวันจางหาย หากไม่รู้จักเจ็บปวด ก็คงไม่ซึ้งถึงความสุขใจ" ดูจูนสิ เจออะไรมาเยอะมากเลยนะ เกือบสองปีแน่ะ แต่จูนก็อดทนจนผ่านมันมาได้ และน่าจะได้พบกับสิ่งที่ดีกว่าเดิมหลายเท่าด้วย (หมายถึงคน สภาพแวดล้อม ในการทำงาน)ถ้าวันนั้นจูนล้ม หยุด และยอมแพ้ ลาออก จูนก็คงไม่ได้มีวันนี้ใช่มั้ย อยากบอกว่าความสุขในวันนี้ มันเป็นความสุขที่แท้จริงมากกว่าการเดินไปทำร้ายเค้ากลับหลายเท่า เพราะการทำร้ายเค้ากลับไป มันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงเลย มันได้แค่ความสะใจซึ่งไม่เรียกว่าความสุขเลย และวันนี้จูนก็อยากแบ่งความสุขนี้ให้กับทุกคน ถึงวันนี้จะยังไม่ใช่วันที่ประสบความสำเร็จ และก็ยังไม่รู้ว่าต่อไปต้องเจออะไรอีกบ้าง อาจต้องเจองานที่หนัก และยากกว่านี้ อาจจะมีอุปสรรคที่ยากอีกก็ได้ แต่การเริ่มต้นดีดีสำหรับ 22 วันแรกที่นี่ ก็ทำให้มีกำลังใจมากทีเดียว ถ้าเรื่องนี้จะมีส่วนช่วยให้ใครมีกำลังใจเดินต่อไปได้ จูนจะดีใจมากมาก และก็คงขอยกความดีทั้งหมดให้พ่อกับแม่ที่คอยสั่งสอนให้อยู่ในลู่ในทาง เพราะเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนเราจะเป็นคนดีเหลือเกินตลอดเวลา จูนก็เป็นคนธรรมดามีโกรธ มีเกลียดเหมือนคนอื่น แต่พ่อกับแม่ต่างหาก ที่จะคอยเตือนสติ ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง.. ขอบคุณทุกเหตุการณ์ที่เข้ามาตลอดสองปี และทำให้จูนเป็นคนที่เข้มแข็งมากขึ้น .. พ่อบอกว่า ต่อไปนี้ก็ถึงเวลาแล้วที่ลูกจะได้พบแต่สิ่งที่ดีๆ คนที่ดีๆ.. ใครที่ไม่ได้รักเราจริง..ไม่จริงใจ สักวันเค้าก็ต้องแพ้ภัย ห่างไป ติดต่อ ทำร้ายเราไม่ได้อีก แต่...ลูกต้องต้องรักษาสิ่งดีๆ และอดทนต่อไป... จูนจะเชื่อคุณพ่อนะคะ(@^_^@).. ขอบคุณที่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่อหนุ่ยกับแม่หมู แม้จะมีบางครั้งที่ก็ยังดื้อและเถียงไปบ้าง แต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยโกรธ ความรักอันนี้ล่ะมั้งถึงจะเป็นความรักที่บริสุทธิ์แท้จริง จริง จริง.... อดทนเวลาที่ฝนพรำ อย่างน้อยก็ทำให้เราได้เห็นถึงความแตกต่าง เมื่อวันเวลาที่ฝนจาง ฟ้าก็คงสว่างและทำให้เราได้เข้าใจ "ว่ามันคุ้มค่าแค่ไหนที่..เฝ้ารอ" นะจ๊า....... (@@^__^@@) อยากยิ้มกว้างๆ สองเขี้ยว ตาตี่ๆ ให้ทุกคนอีกทีจ้า รักทุกคน..หมดเลย