Coworkers

เฮ่อ เบื่อจัง มีเมล์จากคนๆ นึงนะ ไม่ค่อยอยากจะเปิดเลย เปิดอ่านทีไรต้องปวดหัวทุกที (ไว้บอกอีกทีนะ ว่าใคร) วันนี้ก็เหมือนกันอ่านแล้ว ปวดหัวจี๊ด..จนต้องมานั่งเขียนบล็อก relax ดีกว่า..ติ๊กต่อกๆ เขียนไรดีน๊า เอาเป็นว่า เขียนเรื่องในแลบดีกว่า.. มีเพื่อนร่วมแลบเยอะแยะมากเลย เป็นแลบที่ใหญ่จัง มีหลายเชื้อชาติด้วย ก็มีทั้งนักวิทย์, Ph.D student(เหมือนเราเอง)ละก็ Post-Doct (ก็คือ จบเอกแล้วมาทำงาน).. June's office ก็จะอยู่ติดห้อง Professor เลย ฉะนั้น อย่าได้แอบหลับเป็นอันขาดไม่งั้นอาจถูกเขกหัวได้ ส่วนนักเรียนคนอื่นก็อยู่รวมกันตามห้องป็นหย่อมๆ ที่นี่เค้าก็ทำงานเวลาเหมือนบ้านเรา แต่ไม่เห็นมีใครทำจนอดหลับอดนอน สงสัยเน้นคุณภาพมากกว่า หกโมงครึ่งก็เงียบแล้วอ่ะ นักศึกษาก็เหมือนกัน มีการแอบดูว่า Professor กลับยัง ถ้ากลับแล้วจะได้แอบกลับบ้าง อิอิ อเมริกาก็มีด้วย.. ยัยจูนเค้าก็จะมีเพื่อนร่วมห้องทำงาน 1 คน ชื่อ David พึ่งเข้ามาพร้อมกัน เป็น Post-Doct ชายฉกรรจ์ชาวไนจีเรีย!! (กลัวกันใหญ่เลยล่ะสิ) เค้าก็ไม่มีไรน่ากลัวหรอก (เท่าที่พึ่งรู้จักนะ) แต่วันแรกกลัวเค้าไปเองแล่ะ เพราะยังไม่คุ้นเคยกับสีผิวเค้าไง อันนี้ไม่ได้เป็นการเหยียดสีผิวแต่อย่างใดนะ แต่รู้ใช่ปะว่าคนไทยเราจะชอบขู่ไว้ก่อน ว่าให้ระวังคนผิวมืดอ่ะ จริงๆ แล้ว สำหรับคนนี้นะ เค้าก็เหมือนพวกเรานี่แล่ะ.เพราะฉะนั้นอย่าพึ่งตัดสินคนที่สีผิว ต้องค่อยๆ ดูไปก่อน ช่วงแรกที่เข้ามานะ Professor ก็ให้สมุดฉีกเรามาหนึ่งเล่ม แล้วมีวันนึง David เค้าอยากใช้บ้าง ก็เลยพาเค้าไปดูสวัสดิการของแลบ แต่มันก็ไม่มีแบบนี้ เราก็เลยบอกเค้าว่า ไม่เป็นไรหรอก ใช้ของเราก่อนก็ได้ เราแบ่งให้.. คนไทยมีน้ำใจอยู่แล้วเป็นธรรมดาใช่ป่าว พอยื่นให้เท่านั้นแล่ะ David มีแววตาเปล่งประกาย บอกว่า You are very kind, such a kind!!. ดญ.จูนเลยงงไปสามตลบ และได้เรียนรู้ว่า บางทีแค่การแบ่งสมุดฉีกให้ใช้นี่ มันก็ยิ่งใหญ่ เป็นวีรกรรมของบ้านเมืองได้เหมือนกัน.. ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา David มีอะไรก็จะเริ่มช่วยเหลือบ้างตามสมควร เพราะรู้ว่ายัยเอ๋อเนี่ย ยังฟังอะไรไม่ค่อยรู้เรื่อง มีครั้งนึงไปเรียนด้วยกัน David ก็ต้องรีบบอกว่าหน้าไหนแล้ว เพราะไปเรียนช้ากว่าเค้าอาทิตย์นึง ก็เลยได้ประกาศความมีน้ำใจประจำชาติไทยไปหนึ่งราย ด้วยเรื่องจี๊ดดดด เดียวจริงๆ นะ.. เพื่อนคนอื่นก็ดีใจที่มีคนไทยมา ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะบางคนเค้าชอบอาหารไทยมากไง เค้าคงฝากความหวังอะไรบางอย่างไว้กับ June ช่างเป็นโชคดีของเค้าซะนี่กระไร ที่คนไทยคนนั้นคือ..จูน.. ผู้ซึ่งทำกับข้าวเก่งมากกกก แค่ทำให้ตัวเองกินยังแทบแย่อยู่ทุกวัน เฮ่อ..มีดก็บาด เปิดกระป๋องมันก็ยังแย่งกันบาดอีก อะไรกันเนี่ย ไม่เป็นไรไว้สักวันจะหัดทำให้กินให้ได้ ก่อนกลับนะ..จบจ้ะ รูปบนเป็นตึกที่เรียน อยู่ใน Hospital นี้อ่ะแล่ะ เค้าบอกกันว่ามีชื่อทีเดียว แต่เสียดายไม่ค่อยมีสัญญาณ ต้องใช้มือถือส่องหาเหมือนเล่นซ่อนแอบยังไงยังงั้น อันอื่นเป็นอพาร์ทเมนท์เจ้า..เดี๋ยวรูปในห้องไว้ส่งเป็นการส่วนตัวอีกทีนะจ๊ะ เขิน แต่ใครที่ on MSN คงเห็นบ้างแล้วเนาะ