San Diego & New Learning

เป็นไงล่ะ..วันนี้เสื้อแดง.แผลงฤทธิ์ ค่ะท่านผู้ชม อ้อ อย่าพึ่งตกใจไป! จูนไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครค่ะ ยังค่ะยัง แค่วันนี้ใส่เสื้อแดงแล้วรู้สึกว่านำโชคนิดหน่อย (หลังจาก Weekend มีแอบเศร้า เหงาใจ ไกลบ้าน..ภาษาเชยมาก 555)ก็แบบว่าเหนื่อยยยยย มาหลายวัน เริ่ม start lab ตั้งกะ 7 โมงเช้า!! มาตั้งแต่วันอาทิตย์ จันทร์ อังคาร (หยุดวันเสาร์วันเดียว)อาทิตย์ที่แล้วก็ทำตลอด แล้วก็มีปัญหาเดินไปถาม Professor บ่อยมากทุกวัน วันละหลายเวลา (เหมือนยาก่อนอาหาร ยังไง ยังงั้นเลย)จนคิดว่า Professor ต้องรำคาญมากแน่ๆ ที่มาถามบ่อยเกิน สามวันนี้เราเลยงอน..ไม่ไปถามละ จะทำเอง อิอิ เย็นวันนี้ Professor เลยเดินมาถามว่า ที่สั่งสารไปอ่ะมารึยัง ก็ตอบไป แล้วจูนก็บอกเรื่องการประชุมวิชาการที่ Ph.D student ของทุนนี้ต้องไป ปกติภาควิชาที่เมืองไทยเนี่ย มักจะไป Experimental Biology Meeting กันเยอะมาก แต่ว่าที่ภาควิชานี้ (ที่ Rochester)เค้าจะไปอีกงานนึงคือ Society of Toxicology Meeting ซึ่งหมดกำหนดส่ง Abstract เข้าแสดงผลงานเมื่อวานนี้ แต่ทีนี้ Professor คิดว่าไปอันนี้น่าจะดีและก็มีเพื่อนในแลบไปกันอีกสามคน ก็เลยอยากให้ไปที่นี่ ที่ San Diego แต่มีอีกเหตุผลที่น่ารักมาก ที่ Professor บอกคือ June,it's very beautiful place. Ok ค่ะ งั้นแบบว่าจูนอยากไปค่ะ (แต่บางคนก็ว่า San Francisco สวยกว่า เอาแล่ะ ไปที่ไหนก็ได้ ให้มีความสุขใจอันนั้นสำคัญกว่า) ทีนี้ Professor ก็เลยปวดหัวว่า June เราจะทำยังไงกันดีล่ะ หมดเขตส่งเมื่อวานนี้ เพื่อนก็ส่งกันไปหมดแล้ว We should discuss it yesterday. (ก็เมื่อวานนี้งอน ไม่อยากไปถามไรนี่นา กลัวรำคาญอ่ะ) สุดท้าย Professor เลยตัดสินใจไปนั่งแก้ Abstract ให้กันใหม่ (เดิมจูนเคยลองเขียนให้ดูก่อนแล้ว)แล้วเราจะส่งวันนี้กันให้ได้ เดี๋ยวจะช้าเกินไปใหญ่ เสร็จแล้วก็ send e-mail ให้จูนกับเพื่อนอีกคน เพื่อให้เพื่อนมาช่วย submit ให้ เพราะต้องเข้าไปลงทะเบียนอะไรก่อนหลายอย่าง แต่ที่รู้สึกดีใจ ไม่ใช่ที่จะได้ไปอันนี้หรอก แต่เพราะทุกคนต่างหาก เพราะปกติแล้ว Professor จะรีบกลับบ้านก่อน 4 โมงครึ่งทุกวันเพื่อทำหน้าที่ Family Man ที่ดี เพราะฉะนั้นถ้าใครจะมาคุยงานหลัง 4.30 PM เป็นอันว่าคุณหมดโอกาสนั้นเดี๋ยวนี้ แต่วันนี้ยัยจูนดันเสร่อคุยเรื่องนี้ตอน 4.20 PM แล้ว Professor ยังอุส่าห์มานั่งแก้ Abstract ให้ และก็รอจนจูนกับเพื่อน submit ในเวบให้เรียบร้อยก่อน ถึงจะกลับอ่ะ ก็ 5โมงครึ่งแน่ะ เลยรู้สึกทราบซึ้งปนรู้สึกผิด ง่ะ ขอโทษนะคะที่ทำให้กลับช้าเป็นประวัติการณ์ (จน David มาถามเราว่า แปลกมากทำไมวันนี้ Professor go home late..ก็เพราะ Thai student กะโปโล นี่อ่ะดิ)ขอบคุณมากๆนะคะ แล้ว June จะตั้งใจทำงานให้มากขึ้นกว่าเก่าอีกนะคะ (ทีนี้เริ่มทำตั้งกะ ตี 5 เลยเป็นไง) แล้ว Society ก็มีเมล์มาว่า submitted แล้ว แต่อย่าพึ่งดีใจไป ไม่ได้หมายความว่าได้ไปแน่นอนนะ Professor บอกว่า เราส่งช้าไปวันนึงพรุ่งนี้เค้าอาจจะเมล์มาใหม่ก็ได้ คืออาจจะอดไปก็ได้ ยังไงก็ตามไม่ว่าสุดท้ายจะได้ไปหรือไม่ได้ไป แต่ประสบการณ์ที่ได้ Learn ใหม่ก็คือ ลำดับการส่งงานเข้าร่วมการประชุมในต่างประเทศ ที่สำคัญก็คือได้เรียนรู้เพื่อนที่นี่ ทั้ง Professor, เพื่อนที่มาช่วยส่ง Abstract ให้ เพราะพรุ่งนี้เพื่อนต้อง present lab meeting อีก ซึ่งเพื่อนยังทำงานตัวเองไม่เสร็จเลย แต่ก็เต็มใจมาช่วยเรา ให้ได้ไปด้วยกัน แล้วก็ David อีก ที่สละโต๊ะทำงานให้เรารีบมา print อันนี้ก่อน แล้ว David ยังมาช่วยเตือนจูนอีกด้วยว่า June อย่าลืมใส่ชื่อ Advisor ที่เมืองไทยนะ จูนบอกว่า sure เรียบร้อยแล้ว David ก็บอกอีกว่า Good,it's very important. You should not forget. ก็คือมาช่วยเตือนและสอน ในฐานะที่มีประสบการณ์มาเยอะกว่า ขอบคุณทุกคนมากๆ ค่า สำหรับจูน บางครั้ง..มิตรภาพ ความทรงจำ ความรู้สึกที่ดีดี ก็มีคุณค่ามากกว่าเกียรติยศ เงินทองและวัตถุภายนอก..(อันนี้เป็นมุมของจูนนะคะ สำหรับคนอื่นอาจว่าไม่ใช่ก็ได้ จูนก็ต้องเคารพความคิดคนอื่นเช่นกัน)ถึงช่วงนี้จะเศร้าๆ คิดถึงบ้าน แต่ทั้งหมดในวันนี้ก็ทำให้จูนได้ค้นพบ'อีกมุมนึง' ระหว่างทางเดินนี้..ที่แอบเติมความสุขให้จูน ในวันที่เหงาๆ ทีเดียวจ้ะ.. (@^_^@)